İşverenin kamusal alan ve resepsiyon salonu olarak hizmet edecek bir şarap mahzeni talebiyle Rusya’nın Chernyakhovsk şehrinde Totement/Paper mimarlık ofisi tarafından ele alınan yapının, kent için de bir yeniden doğuş simgesi olması hedeflenmiş.

Kaliningrad bölgesinde, 2. Dünya Savaşı sırasında çok zarar gören eski bir Alman kasabasında yer alan modern yapı kompleksi, tren yolunun kenarındaki boş bir araziye inşa edilmiş. İşverenin kamusal alan ve resepsiyon salonu olarak hizmet edecek bir şarap mahzeni talebiyle ele alınan projenin, kent için de bir yeniden doğuş simgesi olması hedeflenmiş. Tasarım süreci başlayınca proje bütün ögeleriyle son derece simgesel bir mimari bütünün oluşturulması hedefine evrilmiş.

Şarabın, “Hayat Ağacı”ndan “İsa’nın Kanı”na kadar zengin Hristiyan sembolizm ögelerinden olan üzümlerden yapıldığı gerçeğine dayanarak mimarlar tasarıma çeşitli simgeler eklemiş. İç ve dış, erkek ve dişi, alçak ve yüksek, kapalı ve açık, ahşap ve metal, tasarımın formunu biçimlendiren simgelerden yalnızca birkaçı olmuş.

Daha alçak olan ahşap mahzen yapısı Tabiat Ana’nın simgesel imajını, besleyici ve doğurgan bir kadın olarak tasvir ediyor. Tasarım yapılırken bu yapının içe dönük ve “dişi” olduğu öngörülmüş.

Metalden yapılmış olan yüksek yapı ise dışa dönük ve “eril” (maskülen) olarak betimlenmiş. Alçak bölüm, üçgen formu yatay hacme bağlayan bir merdiven işlevi görüyor. Bu ağ sayesinde, ögeler kendi aralarında yer açarak, çevrelerindeki alanı ortaklaşa organize ediyorlar. İki bina da onları ana yapıya ve araziye bağlayan geometrik ilkelerle tasarlanmış. Yatay ve dikey çizgiler, binaların hacimlerini belirleyen karmaşık geometrik şemadan doğmuş.

Totement/Paper firmasındaki mimarlar, mimari tasarımın yalnızca belirlenen konsepte şekil veren bir araç olduğu fikrinden yola çıkmışlar. Buradaki konsept fikir, içle dışın birlikte şekillenmesi; biri olmadan ötekinin boş ve görünmez kılınması olmuş. Totement/Paper Mimarlık Bürosu genellikle yaptıkları tasarımlarda karşılıklı çalışma yaklaşımını ve yüksek/alçak, ağır/hafif, katı/saydam, dinamik/statik, kadın/erkek, iç/dış gibi zıtlıkların çarpışmasını kullanıyor.

Sonuç olarak “dişi” ve “erkek”, mimari formu doğuran bir ikili haline gelir. Bu iki formun arasında ve çevresinde hareket edildiğinde birbirlerine nasıl yaklaştığı, birleşip bir anlığına hareketsiz durduğu, sonra büyüleyici bir dans için nasıl tekrar birbirlerinden ayrıldıkları deneyimlenebiliyor.