“Kitap boyunca “yaşam” ile “kontrol” arasındaki ilişkide mekanın pozisyonuna dair bir merakın ardından gidiliyor. Doğası gereği ontolojik ve epistemolojik bir güzergahın katedilmesini zorunlu kılan bu arayış; temel motivasyonu insanın sosyalizasyonu olan mimarlık kuramına bilinçli bir mesafelenme ile yürütülüyor.

Çalışmanın temel çıkarımlarından “koşullama”, “imalat” ve “teşhir”den oluşan üç majör program yaşamın teşebbüsleştirilmesinde en etkin performans biçimleridir. Nitekim bu üçlü mekanın üç majör biyopolitik özelliğinde karşılık bulur; varlıklar koşullandıkça zaman-mekan laboratuvarlaşır; varlıklar imal edildikçe zaman-mekan fabrikalaşır; varlıklar teşhir edildikçe zaman-mekan müzeleşir. Kuşkusuz bu ilişkiyi tersinden düşünmek de mümkündür. Zaman-mekan laboratuvarlaştıkça varlıklar koşullanır; zaman-mekan fabrikalaştıkça varlıklar imal edilir; zaman-mekan müzeleştikçe varlıklar teşhir edilir.”