Sanatçının son iki yılda çektiği monokrom doğa fotoğrafları serisi, Hegel’in “gece” metaforu ile güçlendirdiği bir atmosferin şiirselliğinden izler taşıyor. Sanatçının ilham aldığı o “gece”de, her şey belli belirsiz, henüz tamamlanmamış, eksik ve bir oluş içerisinde. “Dünyanın Gecesi” her türden var oluşa imkân tanıyan; sözgelimi, sanatçının kendini ve dünyasını yoktan var edebileceği ve nihayetinde arzuladığı o boşluğu kendisiyle doldurabileceği bir potansiyel alanı.

Ceylan, aynı zamanda, Hegel’in de köşe taşlarından birini oluşturduğu felsefe disiplininin kesinlikten uzak, açık uçlu doğasıyla; sanatın çağırışımlar, metaforlar ve sorularla dolu dünyası arasındaki yakın ilişkiyi sergi aracılığıyla görünür kılmayı amaçlıyor.

“İşte bu kapkara gecedir, kendi basitliği içinde, her ama her şeyi içinde barındıran, bu boş hiçliktir insan.  

Hiçbiri kendine ait olmayan yahut mevcut olmayan, sonsuz bir temsiller ve imgeler zenginliğidir.

Bu gece – doğanın tam burada, fantazmagorik temsiller içinde varolan bu iç yüzü, saf benlik – kendisini aşarak kendi etrafını kaplayıveren o kapkara gecedir. O gecede, bir yerde kanlı bir baş düşer, başka bir yerdeyse ölü gibi bembeyaz bir siluet ansızın peyda olur, düşen başın dibinde yine ansızın bitiverir ve bir anda yok olur.

Bu geceyi görebilmenin tek yolu, insanın gözlerinin içine, korkunç ve dehşetengiz bir karanlığa dönüşen bu kara geceye dolaysızca bakmaktır.”