Tepeler boyunca kesintisiz bir yeşil ile kaplı bir alanda, insan elinden çıkmış tek şey olan Pezo von Ellrichshausen tasarımı Rosa Pavyonu hiçliğin ortasında bir durak, ilkel yapı bileşenlerinden oluşan bir mekan deneyimi sunuyor.

Mütevazı boyutlarıyla Rosa Pavyonu, bir dağ nehrinin yatağı üzerindeki tek coğrafi bükülmeyi işgal ediyor. Küçük bir kayalığın tepesinde tek başına duran, ortasında ince bir sütun bulunan bir platform oluşturulmuş. Platform, her kenarının orta noktasına yerleştirilmiş dört kalın sütun aracılığıyla araziden zar zor ayrılıyor.

Sadece statik değil aynı zamanda sismik olan bu beton yapının dönme gerilimi, döşemeye gömülü çapraz ve diyagonal kirişler tarafından kontrol ediliyor. Bu opak platformun altında, yerçekimsel çekirdeğinde yapısal bir baca bulunan sıkıştırılmış bir oda bulunuyor. Kolon düzenini takiben, iki köşede sabit cam paneller, diğer ikisinde ise açık balkon olarak bırakılabilen sürgülü paneller bulunuyor.

Yapının içi, iç mekan tasarımından yoksun bir kulübe olarak anlaşılabiliyor; tek bir oda, bir köşedeki müstakil, yekpare bir merdiven tarafından sağlanan küçük bir varyasyonla, ancak dört eş çeyreğe bölünmüş. Çatı terasının üzerindeki baca, ilkel bir güneş saatinin (dairesel zamanın hayali bir kaydı için) merkezi direği haline geliyor. Dolayısıyla, bu mekanın deneyimi onun çifte doğasına bağlı oluyor. Yapay zeminin (su seviyesiyle ölçülen el yapımı bir ufuk) altındaki ya da üstündeki konumuna bağlı olarak, oyulmuş ya da havadaki dünyayla, mağara ya da bulutla rezonansa girebiliyor. Metaforlar bir yana, tepeye tırmanmanın fiziksel çabasının, en azından yabancı bir gezgin için, ateş başında samimi bir buluşmayla telafi edilmesi gerekiyor.