Hazırlayan: Gülce Halıcı, Mimar

Modern dönemin bireyselleşen üretim anlayışı, mimarlığı uzun süre kullanıcıdan ve yerel bilgiden uzaklaştırsa da günümüzün sosyal ve çevresel gerçekleri, kullanıcı ve mimarlık arasındaki kopukluğu sürdürülemez hale getirdi. Mimarlık bir tasarım disiplini olmanın ötesine geçerek birlikte üretmenin, birlikte düşünmenin ve ortak bir gelecek kurmanın alanı olmaya başladı. Dünyanın farklı yerlerinde yaşanan krizler, iklimsel dönüşümler, sosyal adaletsizlikler ve hızla değişen yaşam biçimleri, mimarlığı paylaşımcı bir zemine çağırıyor. Mimarlık, artık tasarımdan çok diyaloğa; otoriteden çok paylaşmaya dayanıyor.
Mimarlar topluluklarla birlikte çalıştıklarında, yalnızca yapılar değil, sosyal bağlar da kuruyorlar.

Tasarım sürecine kullanıcıların, zanaatkarların ve farklı disiplinlerin dahil edilmesi, mekanın kimliğini zenginleştiriyor; gündelik hayata, yerin ruhuna ve toplumsal hafızaya dokunuyor. Böylece ortaya çıkan yapı, yalnızca bir nesne değil, bir sürecin ve bir topluluğun hikayesine dönüşüyor. Toplumların giderek parçalandığı, bireyselleşmenin hız kazandığı bu çağda, birlikte üretmek bir tür direniş biçimi haline geliyor. Birlikte üretim, kullanıcıyı edilgen bir konumdan çıkarıp özne haline getiriyor ve mekanı yaşayan bir organizmaya dönüştürüyor. Sürdürülebilir mimarlık yalnızca enerji verimliliği ya da malzeme seçimiyle değil, üretim sürecinin adil, kapsayıcı ve yerel olmasıyla mümkün. Mimarlığın birlikte üretime olan ihtiyacı, artık idealist bir söylem değil, çağın zorunluluğu. İklim krizinin, sosyal eşitsizliklerin ve göçlerin belirlediği bir dünyada, kalıcı çözümler ancak ortak akıl ve paylaşılan sorumlulukla üretilebilir. Mimar, dinleyen, kolaylaştıran, farklı sesleri ortak bir dile dönüştüren bir figür haline geldiğinde her proje, kolektif bir anlatıya, paylaşılan bir vizyona, ortak bir geleceğe dönüşüyor.

Birlikte inşa yaklaşımı, mimarlığın en insani yanını yeniden hatırlatıyor; çünkü mimarlık artık yalnızca binalar inşa etmenin değil, toplulukları, aidiyeti ve ortak yaşamı kurmanın aracı haline geliyor. Çünkü gerçekten kalıcı olan, iyi tasarlanmış yapılar değil; birlikte düşünülen, birlikte üretilen, birlikte yaşanılan yapılardır. 21. yüzyılın belirsizlikler ve dönüşümlerle şekillenen dünyasında, kolektif zekanın rehberliğinde, yere ait malzemelerin, yerel bilginin ve dayanışmanın dönüştürücü gücüyle biçimlenen, üretimi paylaşan ve mimarlığı yalnızca yapı üretimi değil, bir arada düşünme ve yaşama biçimi olarak yeniden ele alan projeleri bir araya getirdik.