Kalın beton kolonları ve kare planıyla görenlerde merak uyandıran Pezo von Ellrichshausen tasarımı Less Pavilion geleneksel tanımlamaları reddederek farklı olanaklara kapı açıyor.

Less pavyonun ismi yok. İsimsiz bir pavyon; bir yapıdan daha az, bir altyapı. Tek bir şekilde, tek bir kelime ile tanımlanmayı reddeden kendine has bir yer. Bir çiçekten diğerine atlayan, kısa bir an için dengede kalan  rengarenk böcekleri hatırlatattığı için pavyon olarak adlandırılmayı bile reddeden bir mekan. İsimsiz bir nesne. Muhtemelen bir nesne bile değil, bir şey olarak tanımlanan yapı basit biçimiyle ve  yüksekliğin 2:3 oranındaki kare bir plandan oluşuyor. Bu formatta hiyerarşi olmadan tekrarlanan tek bir öğe var gibi görünüyor. Bu tutarlı düzen, gökyüzünü desteklemek gibi rağbet görmeyen bir çabayı yere aktarırken kendi ağırlığına da direnmesinden dolayı yapısal bir davranışın hitabı olarak anlaşılabiliyor. 

Kalın kolonlar ve ince sütunlar, tekdüze jestleriyle, sıkıcı düzenliliğiyle ve yön eksikliğiyle de, diğer tüm işlevleri çerçevelemek dışında her türlü işlevi ortadan kaldırıyor. İşaretlenmemiş yerlerde birçok etkinliğe izin veriyor. Elbette bu kadar karmaşık bir alanda kimsenin yaşaması öngörülmüyor. Tasarım ekibine göre en sessiz duvar her zaman bir ipucu veriyor.

Less Pavillion’a göre doğal olarak sanat eserlerine merakla girilir, sonra nostalji, bir can sıkıntısı veya sanatsız bir tapınma nedeniyle onlara geri dönülür. İsimsiz eserlerin açık kaldığı söylenir. Anonim olanlarda yazar eksikliği değil yalnızca soyadı eksikliği bulunur. İronik bir şekilde, boş sayfalar her şey olabilir. Zamansız nesneler hem de isimsiz şeyler görünenden çok daha fazlasıdır.