Portekiz Pavyonu, Japonya’da dalgaların, rüzgarın ve ışığın ritmiyle yaşayan; halatlar, titreşimler ve yansımalarla şekillenen özgür bir mimari deneyim sunuyor; iki ülke arasındaki okyanus ötesi bağı duyusal bir mekana dönüştürüyor.

Portekiz de tıpkı Japonya gibi önemli kıyıları bulunan ve okyanusla derin bir bağı olan bir ülke. Keşifler Çağı sırasında, Portekizli kaşifler dünya okyanuslarına yelken açarak Batı medeniyetini Tanegashima’ya taşımış ve Japonya’nın Batı’ya açılmasında önemli bir rol oynamışlar. Seto İç Denizi’ndeki bir adada yer alan Expo alanında, ziyaretçilerin denizcilik kültürünün varlığını hissedebilecekleri ve bu bağlantıyı yansıtan bir pavyon oluşturulması amaçlanmış. Dağların aksine sabit bir biçimi bulunmayan denizi mimari olarak ifade etmek projenin zorlayıcı sorularından birini oluşturuyor. Ancak bu zorluk, üstesinden gelmeye değer bir hedef olarak görülmüş.

Denizin doğasının fiziksel bir his olarak deneyimlenebileceği gerçek bir yer yaratma fikri ortaya konmuş. Keşif Çağı’nda yelkenli gemilerin ana araçlarından biri olan tekne halatları kullanılmış. Rüzgar, kalınlıkları değişen sayısız halatın arasından geçerek yavaşça sallanmalarına ya da hafifçe titreşmelerine neden oluyor. Işık, çizgilerden süzülüp yansıyarak değişen bir desen yaratıyor. Bu unsurlar birlikte, dalgalar ve titreşimler tarafından şekillendirilen ve sürekli değişen bir alan olan denizin özünü çağrıştırıyor.

Mimari, bulunduğu yere sıkıca sabitlenmiş ağır ve katı bir hacim olarak algılanıyor, ancak hareket etmeye ve titreşmeye devam eden Portekiz Pavyonu benzeri görülmemiş bir mimari tür olarak karşımıza çıkıyor. Bu, 19. yüzyıldan bu yana dünyayı fetheden ağır beton ve çelik yapılardan oluşan yığınların yerini alan, yaşayan bir canlı kadar özgür ve hafif bir mimari. Pavyon, iki deniz ülkesi olan Portekiz ve Japonya arasında köprü kurarak yeni, özgür ve insancıl bir mekansal deneyim barındırıyor.