Besonias Almeida Arquitectos tasarımı La Marina Evi, betonun kalıcı güzelliğini doğanın dinginliğiyle harmanlayarak çevresindeki manzarayı kucaklarken akıllı tasarımıyla alan verimliliği ve bakım kolaylığı sağlıyor.

La Marina Evi, Buenos Aires sahilinin üzerinde gelişmekte olan Costa Esmeralda’da yer alıyor. La Marina Evi yerel ot türleri, akasya ve deniz çamından oluşan genç bir orman ile bir arada bulunan ve bazı sağlamlaştırılmış orman sektörlerini koruyan önemli bir peyzaj değerine sahip kentsel bir kompleks olarak tasarlanıyor.

La Marina Evi, düzensiz şekle sahip ve iki cadde ile çevrili olan bir arazide bulunuyor. Ev, bu caddelere ve komşu arsalara göre 1,5 metre ile 2 metre arasında yükseltilmiş. Bu yükseklik farkı, eve erişimi zorlaştırırken kamusal alan ve komşularla ilgili güvenlik önlemleri almaya gerek olmadan yeterli mahremiyetin sağlanmasını mümkün kılmış. Arazinin arka tarafı ile komşu mülk arasında, yapılaşmaya kapalı olarak tanımlanmış bir alan bulunuyor. Bu alanda yer alan genç ve önemli ağaç korusu mahremeyeti sağlarken aynı zamanda güzel bir manzara sunuyor. Brüt beton malzeme kullanımının değerini önemseyen müşteriler, yapının ana malzemesi olarak beton kullanımını önermişler. Hem renk hem de doku olarak betonla kontrast oluşturabilecek başka bir malzeme kullanarak bu tekdüzeliği kırma kararı mimarların insiyatifine bırakılmış. Müşterilerin bu konudaki tek beklentisi, yapının malzemelerinin bakım gerektirmemesi olmuş.

Evin kullanıcısı dört kişilik bir aile olmasına rağmen, ailenin amacı yılın farklı zamanlarında mekanı arkadaşlarıyla paylaşmak ve ara sıra kiralamak olduğu için ev on iki kişiyi barındıracak şekilde tasarlanmış. Arsa ve çevresi arasındaki eşitsizliğin yarattığı duruma yanıt vermek için, evin ara seviyelerde düzenlenmiş ve hafif eğimli merdivenlerle birbirine bağlanan iki dikdörtgen prizma şeklinde çözülmesi önerilmiş.

Caddelerden birine bakan hacim, erişim platformunun üzerine yükseltilmiş. Bu platform, mevcut yükseklik farkını azaltmak ve böylece bir rampa ve küçük bir merdiven aracılığıyla araç ve yaya erişimini sağlamak amacıyla arazinin üst seviyesinden bir metre aşağıda yer alıyor. Garaj ve salonun yanı sıra depo odası ve servis odası, tavana ulaşmayan “quebracho” ahşap kalaslardan oluşan bir hacimle tanımlanan bu erişim platformunda yer alıyor. Tüm hacmi yalnızca dört kolonla destekleyen yapısal öneriye eklenen bu kaynak, girişi işaret eden, görünürde asılı duran saf beton prizma fikrini ortaya çıkarıyor. Kontrollü açıklıklara sahip bu yükseltilmiş hacim, yatak odaları ve banyolara ev sahipliği yapıyor, böylece evin daha fazla mahremiyet gerektiren bölümü kamusal yolla temastan ve aynı zamanda evin sosyal yaşamından izole ediliyor. Tüm ekipmanlar kullanımla birlikte bakım veya değiştirme gerektirmeyecek şekilde müşterinin isteğine göre betondan yapılmış.

Tüm iç ve dış mekan sosyal aktivitelerinin düzenlendiği ikinci prizma, bir öncekinden farklı olarak, açıklıklar aracılığıyla dış mekan aktivitelerine bağlanıyor. Çevrenin sağladığı doğal dokunun yanı sıra arsanın içinde tasarlanan peyzaj doğal arazinin keyfini çıkarmayı mümkün kılıyor.
Yapının biçimsel tekdüzeliği iki unsur ile kırılmış. İlki, iki prizmanın da yan duvarlarını döndürerek arazinin en uzun kenarı ile hizalamak ve böylece iç mekandaki ortogonalliği bozarak tüm hacmin görüntüsünü dönüştürmek. İkincisi ise çatılardaki katlanmalar sayesinde tepeden alınan ışığın günün farklı saatlerinde farklı etkiler yaratmasını sağlamak.