Hindistan’da yer alan, Malik Architecture tasarımı Radisson Lonavala Resort; araziden, topoğrafyadan ve bölgenin malzeme geçmişinden ortaya çıkan, doğanın başrol oyuncusu haline getirildiği bir mimariye sahip.

Sahyadris’te bir yayla bölgesi olan Lonavala, Bombay sakinleri için en yakın ve en popüler hafta sonu sığınağı. Doğal topoğrafyası, serin ve kurak iklimi, yemyeşil manzaraları, antik kaleleri ve budist tapınakları ile sergilenen tarihi güzellikleri kontrolsüz bir gelişmenin oluşması için cazip koşullar oluşturmuş ve bölgenin karakterinin önemli ölçüde erozyona uğramasına yol açmış.

Radisson Lonavala Resort, kırsal alanların hızla kentleşmesinin yarattığı bir çelişki olan temel sorunla boğuşuyor. Doğayla bağlantı kuracak açık alan kurgusu, öngörülen bina kodları ve yoğunlukları uygulandığında ortaya çıkan bina formları içerisinde yer bulamıyor. Alan, ağırlıklı olarak konutların bulunduğu bir mahallede yer alıyor; proje alanın içerisinde bulunan ancak üzerine inşaat yapılamayan planlı bir erişim yolu ile bölünmüş iki ayrı parselden oluşuyor. Mimari tasarım; araziden, topoğrafyadan ve bölgenin malzeme geçmişinden ortaya çıkıyor; hem esnek hem de sabit programlara uyum sağlıyor.

Çok katlı tasarımın neden olacağı negatif kütlesel algı; zeminin organik, serbest formlu kamusal alanlar olarak bölünmüş seviyeli topoğrafik bağlantılarla geliştirilmesiyle önlenmiş. Alandaki mevcut formlar ve basamaklı avlular yapılı peyzajı canlandırıyor. Oda blokları, panjurlu geçirgen ikincil duvarlara sahip cesur, soyut hacimler olarak zeminin üzerinde asılı duruyor. Zemin, gölgeli bir atriyum avlusuna doğru dikey olarak yükseliyor. Organizasyon yapısı, doğayı başrol oyuncusu haline getiriyor ve mekan, malzeme ve ışığı, “bina” deneyiminin yerine, peyzajda bir yolculuk oluşturacak şekilde ele alıyor.

Projeyi benzer yoğunluklara sahip konaklama alanlarıyla karşılaştırmalı olarak görmek de önem taşıyor. Çevredeki oteller, tematik uygulamalarla kentsel modelleri takip ederek genellikle yere yabancı kimlikler ortaya çıkarıyor. Doğal yapı malzemelerinin yoğun bir programa yanıt veren, önceden tasarlanmış görsel kavramlar yerine, yere, belleğe ve iklime yanıt vermeye öncelik veren bir çerçeve içinde çalışmasına izin vermek için dekorasyonu ve süslemeyi ortadan kaldıran bir fikir geliştirmek tasarımcılar tarafından projede karşılaşılmış büyük bir zorluk olarak aktarılıyor.