Raasa Architects tarafından Hindistan’da tasarlanan Tapınak Kompleksi ve Toplum Merkezi, hem kutsal ritüellere ev sahipliği yapıyor hem de yarı kamusal kullanım senaryolarına yanıt veren bütüncül bir mekansal deneyim sunuyor.

Tapınak kompleksi, mimarinin baskın olmadığı; aksine ruhani ve toplumsal yaşamın ritimlerini nazikçe desteklediği doğal ve kültürel çevresine derinden kök salmış. Mevcut peyzajla, çeşitli ağaçlar ve kuşlarla zengin olan bu alan, dikkatle korunmuş. Böylece doğa ve mimarlık uyum içinde bir arada var oluyor. Yapılı çevre, kendini öne çıkarmak yerine, toplumun günlük yaşamı ve ritüellerine arka plan oluşturarak kamusal etkileşimi teşvik ederken alanın kutsal karakterine de saygı gösteriyor.
Planın mekansal organizasyonu, geleneksel tapınak kompleksi yerleşim düzenini takip ediyor. Açık bir avlu etrafında düzenlenmiş kamusal ve yarı-kamusal alanlar arasında bir hiyerarşi kurulmuş. Bu birbirine bağlı mekanlar, gayriresmi etkileşimi, ortak ritüelleri ve kuşaklar arası diyaloğu teşvik ediyor. Doğal ışık ve havalandırma yalnızca pasif özellikler değil, aynı zamanda aktif tasarım araçları olarak kullanılmış. Kemerli açıklıklar, pencereler ve hava geçişleri gün boyunca ışık ve havanın akışını yönlendirerek yapay sistemlere olan bağımlılığı azaltmış ve duyusal deneyimi zenginleştirmiş.

Tasarım araştırmaları, dua salonu ve konaklama bloğunun doğrusal kütlesinin mevcut tapınaklara ve araziye baskın gelmeden çözülmesine odaklanıyor. Kutsal ateş alanı ise tapınak kompleksinin odak noktası olarak tasarlanmış. Dua salonunda kemerler cepheye paralel olarak uzanıyor ve yüzeyi biçimlendiriyor. Avluda ise kemerler yarı açık mekanlar yaratıyor. Kuş kulesindeki küçük kemerler kuşlar için yuva nişleri oluşturuyor. Buna karşılık, yemek salonundaki kemerler cepheye dik yerleştirilmiş. Kutsal ateş alanı ise ters kemerlerle vurgulanmış.

Toplumsal bir işlev gören dua salonu, açık ve davetkar bir atmosfer gerektirirken konaklama avlusunun yarı kamusal bir karakter taşıması; daha samimi ve tefekküre açık bir ortam sunması gerektiği düşünülmüş. Her mekanın ölçeği, oranları ve tasarım ifadesi, işlevsel değişimlere yanıt olarak farklılaşmış ve çeşitli mekansal ifadeler oluşturmuş. Tasarım, bu karşıt mekansal nitelikleri bütüncül bir dil içinde birleştirerek her alanın kendi kimliğini korurken genel mimari kompozisyonla uyum içinde olmasını sağlamış.

Kemerlerin merkezi bir tasarım unsuru olarak entegrasyonu, cemaatin kutsal alana çıkan begonvilli yolu çerçeveleyen kemerli geçitten ilham alıyor. Tasarımda kemerler yapısal, estetik ve işlevsel düzeylerde dikkatlice ele alınmış; ölçek, oran, yönelim ve malzeme açısından çeşitli varyasyonlarla işlenmiş. Dua salonunda cepheye paralel sıralanan kemerler, büyük yüzeyi biçimlendirerek mekana ritmik açıklıklar kazandırmış; ışıkla dinamik bir oyun yaratmış.

Sadelik ve işlevsellik projede temel ilkeler olarak ele alınmış. Tuğla ve beton gibi düşük bakım gerektiren malzeme tercihleri, dua salonu ve konaklama birimlerinin yalın formlarının elde edilmesini sağlamış. Mekanlar bilinçli olarak minimal tutulmuş; bu sayede dua, meditasyon, kutlama, şifa veya dinlenme gibi işlevlerin kullanıcılar tarafından şekillendirilmesine olanak tanınmış.